Dlaczego nikt nie chce mi pomoc - wątek najprawdopodobniej prowokacyjny :)

[naiwna rodaczka]

  Powiem Wam jak to wyglada z boku:
ani tu nie pracuje, ani nie mieszkam, jestem "przejazdem" u męża dlatego mam do tego duży dystans
I powiem Wam, że ja tak samo jak Juta, potraktowałam tego posta poważnie, przeczytałam go następne 3 razy i dalej uważam go za prawdziwego, może nie prawdziwego od Haliny , jednakże jako prawdę o ogromnej części naszego społeczeństwa !!

I to jest naprawdę spora część ludzi, bo nie oszukujmy się, ale jaki procent Polakówi, tak naprawdę może się pochwalić stałą pracą, własnym mieszkaniem (czytaj: zakupionym z własnych zarobków), a w stażu zawodowym może się poszcycić przewagą okresów zatrudnienia, a nie przebywania na bezrobociu ??
                                                                      Pytam: ILE ??

A takich ludzi właśnie jest multum, dajcie mi pracę, bo ja mam piątkę dzieci, a mąż nie ma pracy. Oczywiście na fajki i piwo zawsze jest.
Więcej przepracowali na czarno niż legalnie, a za granice jak jechali to często gęsto po kilka lat siedzieli na czarno!
A co nie wiecie jaki odestek ludzi od kilkunastu lat siedzi u naszych "wielkich" wrogów za Odrą i pocina swoimi audicami A4-ką na niemieckich tablicach zgrywając wielkich panów?  Znają parę słów po niemiecku na krzyż, bo wiekszość siedzi u swoich rodzinek, to i tak w wiekszości gadają po polsku, ale na granicy to on strasznie po niemiecku szprecha ...

Więc ja uważam że na takich jak Halinka, nietrudno trafić, zresztą znam to z autopsji, sama pomogłam jednej mojej "przyjaciółce".
Siedzą na wynajmie, on rzucił pracę, bo za ciężka i załatwia wyjazd do Anglii, bo tam kokosy. Dwoje dzieci, ona sama pracuje jako szwaczka w lokalnej firmie meblowej, wystarcza im z wypłaty na czynsz i rachunki, wiecznie ojciec pomaga, to jedzenie kupi, to jakieś raty zapłaci, ale najlepsze, że ja pracując we dwoje nigdy nie brałam Providenta, bo mnie nie było stać, a oni wiecznie po dwie pożyczki...

Pomogłam jej wyjechać do Niemiec, noi wyjechała, nawet nie musiała płacić za przejazd, bo właścielka knajpy była u rodzinki i wzięła ja swoim samochodem na miejsce.
Dziewczyna 32 lata, wiec chyba nie jakaś siksa, co się nie przemęczy, bo się jej tipsy połamią...
Ale już po dwóch dniach sms-y, że ciężko, bo trzeba po 10-12 godzin robić, a że za mało płaci, a że tylko 5 euro na jedzenie daje itp...

Wróciła po dwóch miesiącach, miała za miesiąc, tak jej źle było, po tygodniu, juz wraca spowrotem.
A sedno tej sprawy takie, że to co zarobiła, to poopłacała rachunki najbardziej zaległe, trochę długi pospłacała, a resztę przez tydzień przepili z mężem i wszystkimi znajomymi  - bo trzeba się było pokazać, że ja za granicą w pracy byłam

Mały szczegół w tym wszystkim taki, że jakoś dla mnie tej "flaszki" (symbolicznej - bo i tak nie piję) za załatwienie pracy zabrakło, do tego stopnia, że jak w końcu znalazła dla mnie czas na spotkanie w ogórdku piwnym, to musiałam sobie to piwo sama kupić i dzieciom lody, bo mi było ich szkoda. Nic niewinne że mamuśka taka zaradna

Nie dość że musiałam się nasłuchać jak to tam było starsznie ciężko, a że ją wyzyskiwała, że po 12 h, trzeba było pracować, że w soboty też (fakt, że włąścicielka trochę przeginała, umowa była inna, ale to juz inna strona medalu) - to nawet dziękuję nie usłyszałam za załatwienie pracy - chociaż grosza za to nie wzięłam, bo to moja bardzo bliska przyjaciółka była...

Teraz chodzi z nosem do góry, bo ona za granica była!! Niemieckiego sie troche poduczyła, kontakty złapała, w knajpie jak to w knajpie bywa, męskie grono częstym bywalcem jest, to i dumna chodzi bo ona mogła mieć tylu, że cho cho!! A jak jej mąż żadnej pracy nie znajdzie zaraz to ona go zostawi i wyjedzie do Niemiec  bo nie będzie z takim nieudacznikiem żyć!


Sami sobie oceńcie, ilu pasożytów w naszym narodzie jest, tylko najgorsze w tym wszystkim to to, że oni uważają że im się to od nas należy!!
Bo oni tacy biedni są... 
Smutne to ale prawdziwe...

[winide]

Kochani Rodacy,
proponuję zakończyc już ten wątek.

Pozdrawiam

[GoTTie]

Artykul znaleziony na onet.pl ktory idealnie opisuje w/w sytuacje:

Zarobić, ale się nie narobić
Wrodzone zdolności do krętactwa z powodzeniem wykorzystujemy na Wyspach
Państwo jest niczyje, więc można je bezkarnie okradać. Zasada ta wyznawana przez długie dziesięciolecia w kraju powinna po wyjeździe za granicę umrzeć w nas śmiercią naturalną. Ale nic podobnego.
Byliśmy i jesteśmy najbardziej kombinującym narodem w Europie. Jedni twierdzą, że to nasza narodowa wada i powód do wstydu, inni są dumni z ponadprzeciętnych zdolności rodaków. Co by nie mówić, setki tysięcy Polaków znakomicie dostosowały się do nowej rzeczywistości na Wyspach. Niektórzy wychwycili w brytyjskim systemie dziury i niedoskonałości, o których Anglicy przez kilkadziesiąt lat nie mieli pojęcia.
Cel pozostał ten sam ? zarobić, ale się nie narobić. Zmieniły się tylko metody działania. Nie martwimy się już o kartki na mięso, ani nie wynosimy z pracy papieru toaletowego (choć niektórym i to się wciąż zdarza). Sprawdzone sposoby z poprzedniej epoki odeszły w zapomnienie. Pozostaje więc spostrzegawczość i wyobraźnia, a te dwa zmysły Polacy mają wyjątkowo dobrze rozwinięte.

Poniżej prezentujemy dotychczasowy dorobek naszych rodaków. Mimo wszystko gratulujemy pomysłowości i czekamy niecierpliwie na kolejne, równie zaskakujące sposoby na przetrwanie.

Przezorny i ubezpieczony

Samochód w UK to fajna i tania rzecz. Gorzej z ubezpieczeniem. Może czasami kosztować więcej, niż zapłaciliśmy za auto. Ale głowa do góry, Polacy idą z odsieczą!

Maciek nie miał zniżek za bezkolizyjną jazdę. Do zapłaty wyszło mu ponad tysiąc funtów, ale się nie zraził. Zarejestrował się na stronie internetowej ubezpieczyciela i wpisał, że przysługuje mu najwyższa, 50-procentowa ulga. Dokumenty potwierdzające ma przecież w Polsce, a gdyby szanowna firma chciała je zobaczyć, dośle wymagane papierki później. Efekt? Polisę dostał natychmiast. Po kilku tygodniach firma ubezpieczeniowa przestała się upominać o obiecane dokumenty. Aż w końcu pisemnie pogratulowała mu, że udało mu się wyprowadzić ich w pole.

Mieszkanie biednemu od zaraz

Andrzej mówi o sobie, że jest biznesmenem. Ale oficjalnie od kilku lat figuruje jako bezrobotny, tak jak jego przyjaciółka Aneta. Nie pobrali się, by łatwiej było im kiwać urzędników i wyciągać więcej pieniędzy.

Oboje dostali od państwa zapomogi, mieszkania w niezłych dzielnicach Londynu. Należą im się, póki nie znajdą pracy i nie staną finansowo na nogach. Ale szukanie uczciwego zajęcia idzie im wyjątkowo opornie.

Andrzej szybko przerobił państwową chatę w Wembley na hotel. Pokoje podzielił na mniejsze, zlikwidował living room i wprowadził tam czternaście osób. Co miesiąc z czynszu wyciąga ok. 3500 funtów. Aneta zarabia na swoim drugie tyle. Sami żyją w wynajmowanym pokoju, o ile nie spędzają właśnie kolejnych egzotycznych wakacji w luksusowym hotelu.

Ostatnio urzędnicy wezwali Anetę na dywanik i dociekali, czy rzeczywiście potrzebne jej jest tak duże mieszkanie. Polka oświadczyła, iż właśnie zaszła w ciążę i będzie musiała gdzieś przecież wychowywać swoje dziecko. Samotnie oczywiście ? bo państwo da wtedy kolejne zapomogi.

Londyńskie metro jest drogie jak diabli, autobusy niewiele tańsze. Płacz i płać? Niekoniecznie.

Robert jeździ codziennie linią Northern. Mieszka i pracuje poza centrum, gdzie ruch jest mniejszy, a obsługa metra jakby niemrawa. Polak doskonale się orientuje, na których stacjach nie ma automatycznych bramek, otwieranych po przyłożeniu karty Oyster. Można wejść i wyjść niezauważalnym, o ile wtopimy się w kolejkę ludzi kasujących pokornie swoje karty w zainstalowanych czytnikach.

Kilka tygodni temu stacja Roberta przeszła nalot kontrolerów i policji. Ustawili się przy wyjściu i każdemu z osobna sprawdzali ważność travelki. Mężczyzna nie spanikował. Grzecznie wytłumaczył funkcjonariuszom, że kartę zostawił w domu, ale jeśli bardzo chcą ją zobaczyć, to kserokopię prześle faksem. Zachwyceni kontrolerzy nawet nie zapytali o jego nazwisko.

Cudzym oknem na świat

Nowy telewizor w domu daje wiele przyjemności. Jeszcze większa radość nas czeka, gdy uda nam się wyprowadzić w pole urzędników pobierających opłaty za abonament.

Rafał kupował w sklepie nowy sprzęt rtv. Niestety, sprzedawca nie wyda nam telewizora, nim nie podamy wszystkich danych osobowych. Musi wypełnić za nas kartę zgłoszeniową i przesłać gdzie trzeba, by później państwo mogło z nas ściągać co miesiąc pieniądze.

Rafał jak na zawołanie wyrecytował adres, pod którym od dawna już nie mieszkał. Mało tego, rzucił imię i nazwisko kolegi, który też się zdążył stamtąd wyprowadzić. Wystarczy jeszcze zapłacić gotówką (po numerze karty mogliby ustalić, gdzie naprawdę mieszkamy) i można się cieszyć nowym oknem na  świat. O ile nasz były lokator nie zechce kupić sobie telewizora.

Bo to pustostan był

Brytyjskie prawo jest święte. Choćby miało się obrócić przeciwko nam, należy go przestrzegać i koniec. Hinduski przedsiębiorca spod Londynu na własnej skórze odczuł przyspieszony kurs znajomości przepisów, jaki zafundowali mu goście z Polski.

Biznesmen chciał zaadaptować opuszczoną halę fabryczną w okolicach Luton. Gdy przejął obiekt na własność, natychmiast wprowadziło się do niego kilkudziesięciu Polaków. Stwierdzili, że zajmują pustostan, więc zgodnie z brytyjskim prawem nikt nie ma prawa ich wyrzucić. Zdesperowany Hindus wzywał policję i wszystkie możliwe służby. Usłyszał, że prawo i tak stoi po stronie przybyszów znad Wisły, więc lepiej żeby się z nimi jakoś dogadał.

Polacy okazali się bardzo wyrozumiali i mili w negocjacjach. Kilka tysięcy funtów w gotówce sprawiło, że wynieśli się w pół godziny. - Nie wiesz przypadkiem, do kogo należy ten budynek naprzeciwko? - zapytali biznesmena na odchodne.

Nocleg w publicznym zdroju

To mogli wymyślić tylko Polacy. Skorzystanie z publicznej toalety w centrum Londynu późnym wieczorem graniczy z cudem. Powód? Przybysze z Polski zaadoptowali eleganckie, samoobsługowe łazienki na prywatne noclegownie.

Wystarczy zapłacić 1 funta i całą noc możemy spędzić w niemal luksusowych warunkach. Dużo przestrzeni na materac, umywalka z ciepłą i zimną wodą, mydło, ręczniki jednorazowe, no i kibelek pod ręką. Do tego pełna dyskrecja i bezpieczeństwo ? póki nie opuścimy szaletu, nikt z zewnątrz nie może dostać się do środka. Zniecierpliwieni przechodnie nawet nie dobijają się do drzwi, tylko gonią z pełnym pęcherzem do kolejnej ubikacji. O ile w niej nikt również nie nocuje.

Panie i Panowie ? Polak potrafi!

[Artar]

nooo GoTTie !! pogratulować Ci tylko, że to wyszukałeś
padałem ze smiechu, chociaż wie, że to przeraża jak Polacy potrafią całemu krajowi zrobić opinię,
bo tak naprawdę nie mamy na takich wpływu
niestety komuna wielu do tego przyzwyczaiła: czy się stoi czy się leży kaska sie należy
I dopóki to pokolenie nie wymieni się na nowe, musimy się z tym liczyć, że mamy takie a nie inne społeczeństwo